ιστώνας

ο (Α ἱστών) [ιστός]

νεοελλ.

ναυτ. κλειστή τάφρος ή διώρυγα στους ναυστάθμους, όπου φυλάγεται η ξυλεία η οποία χρησιμοποιείται για τους ιστούς

αρχ.

το εργαστήρι τού ιστουργού ή τού υφαντουργού.